De kapitein ligt naast mij op de bank. Knieën opgetrokken, verrekijker voor zijn ogen. Ik sta achter het roer en tuur met hem naar de sterren. “Kijk, daar heb je de melkweg”, zegt hij. “En die wolk daar, dat is het Andromeda-stelsel. Door de verrekijker kun je de sterren zelfs zien.”

Voor het eerst sinds we uit Salvador vertrokken hebben we weer een heldere nacht. De sterren zijn niet te tellen. Ergens onderaan, dicht bij de horizon, ontwaar ik een pijl en boog. Is dat het zuiderkruis, vraag ik hem. “Ja, inderdaad. De onderste punt wijst naar het zuiden.”

Ik leg mijn hoofd in mijn nek en zoek vriend Orion. Die zou nu recht boven ons moeten staan. De drie sterren van zijn gordel heb ik snel gevonden. Daarna zijn de drie zwakkere sterren van zijn zwaard ook niet moeilijk meer.

Ik volg de lijn van het zwaard naar beneden en kom op exact hetzelfde punt uit als waar de boog van het zuiderkruis naartoe wijst. Gelukkig, het klopt nog.

Even later zien we het licht van een schip aan de horizon, precies in het verlengde van de boog en het zwaard. Alsof het ons een bevestiging wil geven: hier is het zuiden. En daar moeten we naartoe. Alleen is dat precies de richting waar de wind vandaan komt. En dus koersen wij, met tegenzin, west.