We doen een rondje Pico. Pico is een van de grootste eilanden van de Azoren, genoemd naar de vulkaan die een groot deel van het eiland zwart heeft gekleurd. Maar het gaat ons niet om die vulkaan.

Aan de zuidkant van Pico werd tot in 1984 (geen tikfout) op walvissen gejaagd. Tegenwoordig gelukkig niet meer, maar die walvissen zijn wel de reden waarom wij nu rondom het eiland zeilen.

Rustig varen we rond. Verrekijker om de nek, camera binnen handbereik, walviswacht op de voorplecht. De wind en de motor doen hun werk en wij leunen achterover, sturen een beetje bij waar nodig en genieten.

In de 19e eeuw ging het er heel anders aan toe. De toenmalige walvisjagers gingen per roeiboot hun prooi achterna. Zodra er een potvis gespot werd vanuit de wachttorens aan de kust, roeiden ze er met een noodgang op af om ‘m aan hun harpoen te spietsen.

De potvissen leverden tonnen ‘traan’ dat gebruikt werd als lampolie. Het vlees was geschikt als veevoer, terwijl van de botten of tanden scrimshaws gemaakt werden: gegraveerde siervoorwerpen en sierraden. Maar het meest waardevolle aan de potvis was het was-achtige goedje dat in z’n enorme kop zit. Een ideaal smeermiddel en de basis voor waskaarsen.

Dit bijzondere goedje zorgt ervoor dat de kop van de potvis in de diepzee niet bezwijkt onder de enorme waterdruk en implodeert. Hoe dat precies werkt, is nog steeds niet helemaal duidelijk, ook wij zullen dat vandaag niet achterhalen. Maar hopelijk ontdekken we wel waar de potvissen zich schuilhouden.

Meer tips en reisinspiratie? Schrijf je in voor ons magazine en ontvang meteen het boekje 12 niet-te-missen tips voor jouw onvergetelijke reis cadeau.