“Hier waar wij varen, is de ijskap het meest stabiel.” Dachten wij. Beter gezegd: dat dachten de wetenschappers en wij dachten dat het waar was. Kleine misvatting.

Antarctica lijkt op een oliebol, met zo’n raar uitsteeksel aan één kant. Toevallig steekt dat precies richting het puntje van Vuurland. Onder water loopt de Andes natuurlijk gewoon door en verbindt zo Zuid-Amerika met Antarctica.

Ten westen van dat uitsteeksel, het Antarctisch Schiereiland, voeren wij rond. Tussen eilanden, gletsjers en talloze ijsbergen. De andere kant van het schiereiland heet veel gevaarlijker te zijn. Als er schepen in het ijs bij Antarctica vast komen te zitten, is het vaak aan die oostkant, niet aan ‘onze’ kant.

Maar nu blijkt dat ‘onze’ westkant juist veel sneller smelt en (dus) afkalft dan de oostkant. Grote kans dat het volgende schip dat in het Antarctisch drijfijs komt vast te zitten ten westen van het schiereiland vaart… Misschien een goed idee om ons vaargebied iets te gaan verleggen richting oost? En (vooral dat!) er met z’n allen voor te zorgen dat dat smelten tot stilstand komt?

http://www.faqt.nl/recent/zuidpoolijs-neemt-dramatisch-af/