“Ik kneep ‘m wel een beetje”, bekent onze kapitein. “We hadden nog maar 1,8 meter onder de kiel. Op de terugweg moeten we iets meer west varen.” Zeker, zeg ik, maar de GPS-positie uit de pilot klopte wel. “Nou… “, sputtert hij.

Je zat te ver naar het oosten, zeg ik. Ik gaf toch aan dat je meer naar bakboord moest? “Oh ja, dat is waar. Ik zal voortaan gewoon naar jou luisteren”, glimlacht hij.

De afgelopen nacht lagen we voor anker in een fjord, aan de voet van een gletsjer, in een baai die Beaulieu gedoopt is. Om de fjord in te komen, moesten we over een drempel. De gletsjer stuwt een hoop keien en gruis voor zich uit wanneer hij groeit. Als hij zich terugtrekt, blijft dat aan het uiteinde liggen. En daar vormt het een drempel.

Het probleem met de drempel is dat je ‘m niet ziet. Aan de zijkant van de fjord steken er een paar rotsen boven de waterlijn uit, maar zeker 90% van de keien ligt venijnig onder water.

Slechts een heel klein deel van de drempel is laag genoeg om overheen te varen, de fjord in. Gelukkig staat in de pilot exact op welke GPS-positie dat lage punt zich bevindt. Maar precies op dat punt mikken is zo makkelijk nog niet in stromend water, zonder boeien of andere markeringen.

Voor het zover is, varen we met de zodiak naar de gletsjer. Zeker een kwartier zoeken we onze weg tussen de ijsblokken door, op weg naar een rotspunt waar we aan land kunnen. Vanaf daar willen we naar de gletsjer lopen.

Onderweg in de zodiak is het koud. De wind snijdt, de sneeuw maakt het allemaal nog een paar graden erger. Maar zodra we uit de rubberboot zijn geklommen, houdt het op met sneeuwen. En al lopend hebben we het binnen de kortste keren warm. Handschoenen kunnen uit, de jas open.

De gletsjer gromt. Alsof er een onweer nadert. We houden stil op een grote rots tegenover de gletsjer. Ineens breekt er een stuk af. De ijsbrokken zakken ineen en zoeken vervolgens hun weg door het water, de fjord uit.

Aan het eind van de middag is het ook voor ons tijd om de fjord uit de varen voor de laatste etappe van deze reis: door het Beagle kanaal naar Ushuaia.

De kapitein en ik nemen onze posities weer in. Hij aan het roer met de dieptemeter voor z’n neus, ik aan de kaartentafel met de GPS en de (enorme) atlas van de Chileense wateren (zeer compleet maar alleen leesbaar met een loep).

Na 20 minuten varen zijn we bij de drempel aanbeland. Elke 0,1 mijl plot ik onze positie in de kaart. Puntje voor puntje. Tikkie stuurboord, tikkie stuurboord. Exact op de in de pilot aangegeven GPS-positie passeren we de drempel.

Er gaat een zucht van verlichting door de stuurhut. “Als jij later kapitein bent”, zegt gast Dick, “dan monster ik bij jou aan.” Dat is goed Dick, ik houd je eraan, zeg ik. “Het navigeren over die drempel was wel het huzarenstukje van de reis”, memoreert gast Chris tijdens zijn speech bij het afscheidsetentje in Ushuaia. En dat was het, zeker.

De onderwaterdrempel is blauw op de kaart, het witte stukje daartussen onze doorgang