Hier had ik stiekem wel naar uitgekeken. Het is zo’n plek die bijzonder is vanwege zijn geografische ligging, het punt waar twee continenten bijna bij elkaar komen. Maar ook een extreem druk verkeersknooppunt waar alle schepen die de Middellandse Zee in of uit willen langs moeten (oké, op het Suez-kanaal na dan).

Dan heb je er ook nog die rots met apen, een kleine Engelse enclave en aan de kant van Marokko nog een kleine Spaanse enclave. Kortom, genoeg reden om blij te zijn dat we er tijdens mijn wacht voorbij gaan komen.

Aan de ene kant is het daarom erg jammer dat dit in het donker is, aan de andere kant maakt het de navigatie-uitdaging des te interessanter. Een mooie oefening in lichtjes zien en herkennen, radar in de gaten houden en natuurlijk de AIS die van ‘alle’ schepen de informatie geeft over welke koers ze hebben, snelheid en grootte.

Alle schepen is hier natuurlijk relatief. Veel kleine zeiljachten hebben het niet, maar ook een grote donkere schaduw die we voor de lichtjes op de vaste wal langs zien schuiven, blijkt van dit hulpmiddel verstoken. De boordlichten zijn ook bijna niet te zien, maar wat wel te zien is, is dat het geen klein jachtje is.

Stuurman Ali meldt dat het een marineschip is, die hebben nogal eens lak aan goede zichtbaarheid, zelfs als ze niet per se in oorlog zijn. Verbaasd kijk ik het schip na terwijl het verder vaart en algauw helemaal niet meer te zien is.

Dat de enorm drukke scheepvaart voor sommige stuurlui toch ook wel spannend is, blijkt uit de overvloedige communicatie over de radio, van een nogal paniekerig klinkende stuurman. Hij heeft het met een flink aantal schepen aan de stok en geeft zoveel opdrachten aan andere schepen om voor hem uit wijken, dat het lijkt alsof hij vergeten is dat marifoon kanaal 16 niet zijn privé-kanaal is.

Hem wordt op een gegeven moment door de verkeersleiding toch even verzocht om dit niet steeds op kanaal 16 te doen en over te schakelen naar een vrij kanaal. Even later horen we diezelfde verkeersleiding tevergeefs proberen om weer contact met de paniekerige stuurman te leggen, omdat hij nogal vreemde manoeuvres aan het uithalen is. De officier is blijkbaar vergeten dat hij wel moet blijven uitluisteren, of hij is in slaap gevallen. In elk geval horen we hem niet meer terug.

De verdere passage verloopt rustig, tot aan het eind van de wacht. Dan komt namelijk de jarige Abel naar boven voor zijn wacht. We hebben de stuurhut versierd met ballonnen en zingen hem luidkeels toe. Nog nauwelijks wakker lijkt Abel er nog niet helemaal aan toe, maar na een kop koffie kan hij dan toch de felicitaties in ontvangst nemen. Tevreden kruip ik in m’n kooi en voel dat het schip begint te wennen aan de lange deining van de Atlantische Oceaan.