De loods op Guernsey heeft ons verteld wat de beste tijd is om weg te gaan in verband met de enorme stromingen die er rond de Kanaaleilanden lopen. Dit betekent voor ons dat we om 7 uur ’s ochtends losgooien en koers zetten voor de laatste etappe van deze reis.

Eenmaal goed en wel buitengaats merken we al het effect van de stroming en dit zal alleen nog maar meer worden. Vanwege het gebrek aan wind motoren we rustig verder en een paar uur later zien we op de GPS dat onze snelheid maar liefst 13.5 knoop is. Dat is racesnelheid voor een schip als dit, dat zelf op de motor echt niet harder dan 8 knopen vaart.

’s Nachts varen we door het Kanaal bij Dover en het is daar topdrukte. Overal zien we scheepslichten om ons heen, het is net alsof je op de snelweg zit. Dit is dan ook de zeevaart equivalent daarvan, een van de drukst bevaren gebieden ter wereld.

Om al dit verkeer in goede banen te leiden, is er een zogenoemd verkeersscheidingsstelsel ingesteld. Zoals de naam al doet vermoeden, is dit om de schepen netjes van elkaar te scheiden, en net als op de normale snelweg is er een rijbaan de ene kant op en een de andere kant op.

De Franse verkeerspost meldt, uiteraard in gebrekkig Engels, dat er op dit moment een grote hoeveelheid vissersschepen bezig zijn met vissen en dat wij, de rest van de scheepvaart, daar maar even extra goed rekening mee moeten houden. Om het makkelijker te maken melden ze er ook nog even bij dat er een aantal boeien van hun niet meer verlicht zijn.

Dat dit ’s nachts dus voor veel extra werk zorgt, blijkt als de vissers ook nog eens doodleuk tegen de verkeersrichting in varen en pas op het allerlaatste moment bereid zijn hun koers te verleggen. Alsof je spookrijders hebt dus op de snelweg. Veel radioverkeer leidt alles gelukkig in goede banen, maar van een rustige wacht is dus absoluut geen sprake.

De volgende dag zeilen we met een heerlijk zeilbare, maar ijskoude oostenwind de Noordzee over. Voor het eerst krijgen we het nu echt koud en er gaan stemmen op om Harlingen maar te laten voor wat het is en rechtsomkeert te maken richting de Carieb. Het schip moet echter naar Harlingen voor onderhoud en de crew heeft er een lang seizoen opzitten, dus van muiterij is gelukkig geen sprake. Meer lagen kleding aan en doorgaan.

Onze laatste nachtwacht gaat in en we genieten van een prachtige Noordzee. Als ik de volgende ochtend wakker word, zijn we tot mijn verbazing alweer op het Wad. Het gaat nu echt snel, de vloedstroom duwt in onze rug en zorgt dat we nog twee uur eerder dan verwacht aanmeren in Harlingen.

Vrienden en familie staan te wachten op de kade, de champagne gaat open en we vieren een prachtige tocht en een mooie afsluiting van het seizoen. En natuurlijk, op naar de volgende tocht!